Yoktur Muadilin Nisâ Dünyâda

İpek zülüflerin sırma saçların
Yada geçit vermez bellerin Âyşem
Rahmetine müntazarken, açların
Ni’âmı verirdi ellerin Âyşem

Âllâh’ın; en kutsal melek dediği
Rahmine rahmeti nesl yüklediği
Namazı rahmândan; yücelediği
Hâlde; şeytanidir hâllerin Âyşem

Yeryüzünde sende başka kadını
Ben görmedim varsa söyle adını
Âlem eder mâzimizin yâdını
Leblerin verdiği balların Âyşem

Sevdiğim bir Âllâh birde sen iken
Divâne gönlüme sapladın diken
Kırkbeş yıl bal diye içirmiş iken
Şimdi zehir döker dillerin Âyşem

Caziben gel diye feryâd ediyor
Gülaçan gamzeler yetmezmi diyor
Gözlerin nuruyla esir ediyor
Gülünce açılır güllerin Âyşem

Hazan vurup tomurcuklar solmadan
Henüz Melekül mevt daha gelmeden
Ol mukaddes emâneti almadan
Gel gülle döşeli yolların Âyşem

Kelâmullâhın gök koyun kuzulu
Hasretinden dertli gönlüm sızılı
Yaprağında Mehmed-Âyşe yazılı
Tuba ağacında dalların, Âyşem

Sensin Âllâh emâneti huri’yem
Yâdellerin çiçeğinden beriyem
Baksam senden başkasına dürrîyem
İçinde olayım salların Âyşem

Bu ettiğin cevir bu hicran yeter
Gülzârda sevginin çiçeği biter
Kör inâd, insanı câhime atar
Âşkı lığ etmesin sellerin Âyşem

İSLÂMİ’ye verdin elemle keder
Kişi benliğine çiziyor kader
Her ne eder ise kendine eder
İki yolu vardır kulların Âyşem