Yoktunuz Şiiri - Bilal Bildik

Kağıt kalemi beklerken
Ağaç rüzgarı, fidan yağmuru
Ben sizi bekledim,
Bana uzaktan bakışınızı değil.
Bir yabancı olmaksa maksat
Öylesi çok vardı sokakta
İstedim ki, anlayabilesiniz beni
Kendi içimde kurduğum dünyada,
Sırtlanırken taşıyamadığım yükleri,
Bir gün çıkıp, yanıma gelip
Sarılmanızı bekledim bana hep.
Belki yüküm hafiflerdi
Ama yoktunuz yanımda yoktunuz.

Koca dünyanın içine sığamadım
Her gün yeni bir çöküş
Her gün biraz daha kendimi kaybediş
Geceler sağırken hüzünlerime,
Gündüzler güneşi gizliyordu.
Gökyüzü bilmem mavi miydi
Karakollar kurulmuş,
Paranga takmıştı sanki sevinçlerime
Çocukken ektiğim tüm umutlarımın,
Ben büyüdükçe solduğunu gördüm.
Kırık yüreğim bir teselli beklerken,
Belkiler arasına sıkışmışken,
Siz yoktunuz bende yoktunuz.

Hayata hep bir hasret borcum vardı
Sanki öyle yaratılmıştım doğarken
Hani bekler ya toprak suyu,
Bende bekledim gelip sırtlamanızı,
Beni sömüren bu acımasız tükenişi.
Birşeyler vermek istediğim herkesin,
Benden birşeyler alışına,
Seyirci kalmanız yıkılmama sebepti.
Zihnimi kemiren her sorunda,
Tek başıma ettiğim gayret,
Verdiğim hiçe dönen mücadeleler,
Tüm bunlarla yorulan hayatın,
İçinde raks ederken benle acılar,
Gelmek bilmeyen siz, yoktunuz yanımda.

Kırılan kanadımdaki yaraları,
Yaralı iken, çaresiz iken
Kendimi frenlemek için vurduğum duvarları,
Görmediniz, görmek için çabalamadınız.
Bir ben miydim yitik düşen?
Hani böyle elimi uzatsam birinize,
Dayansam sendelediğim de duvar yerine size.
Ne büyük bir beklentiydi oysaki
Hayat bana tek başıma kalmayı emretmişken,
Benim sizi beklemem ne çok lükstü.
Sizi beklemekle geçen gençlik,
Sizi beklemekle tükenen ömüre döndü.
Kaderin ördüğü bu ağ bir bana mıydı?
Bekledim gelmediniz bana, yoktunuz.