Yoktun Yine Şiiri - Duygu Çelik

Sen beni bırakıp gittin,
Geride ıssız bir yalnızlık bıraktın.
Ben yine de yalnız değildim,
Sensizlik de güzeldi.

Seni sensiz yaşamak muhteşemdi;
Hayalin kalbimi kırmadı.
Bana kötü söz söyleyip, yüreğime gem vurmadı.
Ben seni sensiz daha çok sevdim.

Sen görmeyeli çok büyüdüm.
En iyi dostum hayalimdeki suretin oldu.
Kimse yokken onla konuştum,
Alıştım ben sensizliğe ama şimdi sensizliği de çok görme bana.

Belli ki hiç acı çekmedin.
Görmedin içimdeki gözyaşı denizini.
Çoktan kuruyup sonsuz oldular, geç kaldın.
Öfkeli, kızgın ya da kırgın değilim ne olur,
Affet, sensizliği senden çaldım;
Bilmeden vaktini aldım.

Bu vakit denizin dibine ulaştım,
Zaman geçmiyor odamda.
Gün geçtikçe daha çok özledim;
Seni hiç unutmadım.

Her anımda seni yaşadım.
Yüzük parmağıma eski bir yüzük taktım.
Bana bakanlar Alnımda okudu kaderimi;
Sözlerimden çıkardılar sen olduğunu.
Son sözlerinle öldürdün sen beni.

Yine de kızmıyorum sana,
Böyle olmasını bewn istemiştim tanrıdan.
Sitemim boş duygularıma.
Hala unutmadı büyük dünyam seni.

Kalbim gördü hergün her anını.
Senle sensizliği yaşadım.
Kimseyle paylaşmadım seni.
İçimi kanatan kalbimi ve kaderimi lanetledim.

Tüm güzel şarkıları sana armağan ettim.
En güzel melodiler senin için çaldı, duymadın.
Her gece dua ettim, mutlu olabilmen için dua ettim.
Rahat et diye mezarına bile gitmedim.
Sen öyle demiştin!

Ben bendeki harabede mahsur kaldım.
Kimse uğramadı o günden sonra kalbime.
Tek tanıdığım komşunun beslediği ördek.
O da sustu sonunda, uzulca terk etti bizi.

Oysa ben sadece senin kalbini istemiştim;
Sende gidip bencilliğe harcadın ruhunu,
Geriye birşey bırakmamıştın yani.
Demiştin; Kalbimi filan veremem sana, o çoktan yok oldu;
Şimdi kimse sevmiyor beni.
Zaten hiç seven olmamıştıki sence seni.

Yine de senin seçimindi, hayır demedim.
Israr etmedim.
Bak, öldün ama yine de her gece benimlesin.
Dedim ya hayalin terk etmedi beni.
Kimse senin ruhuna aşık olmadı.

Kimse seni sensiz yaşamadı.
kimse seni benim kadar sevmedi.
Bile bile karşına çıkmadım senin,
Sadece sessizce son bir kez seni görmeyi istedim.
Sonra taşındım senin nefes aldığın semtten.

Hissettiğinde üzüldün mü gittiğim için?
İhanet edilmiş gibi hissettin mi hiç?
Hayalin karşımda; Alay ediyorsun yine,
Diyorsun vazgeçtin benden, beni sevekten.
Sonra mutsuzluğuna geri döndün.
Son sözün keşşeyle karışık meğer oldu.

Yıllar sonra çok suçladım kendimi,
Yalnız bırakmamalıydım seni.
Ama yine de terk eden sendin beni.
Olsun, yine de tüketemedin içimdeki sevgini.

Dün gidip, şöyle bir dolaştım doğduğun sokakta.
Kokunu burnumda hissttim, sanki eşlik ediyormuşsun gibi geldi bana.
Yine kızacaksın, inkar edeceksin biliyorum bunu.
Çünkü orada değildin, evet.
Sonunda kabullendim sensizlik fikrini.
Yokluğunla vedalaştım.
Kederimle son kez yüzleştim.
Tanıdıktı ıssız sokakları.
Her ayak izinin sahibi sendim çok sonra fark ettim.
Git artık kalmasın senden bir parça;
Yokluğunla bir kez daha terket beni.