Yoktun Sen! Şiiri - Osman Onuktav

Heybemin gözlerinde yaşam yükü taşırken
Nerden çıktın karşıma, hiç hesapta yoktun sen!
Ruhumda sarpa saran aşk izini kaşırken
Çare olmak yerine saplanan bir oktun sen!

Buldun yaralı bir kalp hemen içeri daldın
Yemeni yaşayarak yıllarca orda kaldın
Ne değişti dünyamda çıkmaya karar aldın
Ağlayan yüreğimden damla damla aktın sen!

Yalan mıydı sözlerin, “çok seviyorum” demen
Nasıl da unutmuşsun verdiğin sözü hemen.
Gitmek için kurmuşsun meğer kahpe bir dümen
Surlarını terk edip bir kaleyi yıktın sen!

Dikenli tel mi çektin gönlümün arasına
“ Benimle olmaz dedin”, “bak başın çaresine”
Hicran ile kanayan vuslatın yarasına
Ayrılık hançerini ta sineme çaktın sen!

Nazlanman uzun sürmez, bitecek bir gün sandım
Çilem kör düğüm oldu açarken seni andım
ilmek ilmek örerken ah çekip içten yandı m
Attığım her ilmekte kor ateşle yaktın sen!

Kafkasi’nin kalmadı söylenecek son sözü
Eğmez başını yere Mevla’ya dönük yüzü
İstese de bir daha bakmaz ki sana gözü
Çıkmadın hiç karşıma hayatım da yoktun sen
Çattın iki kaşını ardım sıra baktın sen

Kafkasi