Hiçbir şeyi sana benzetememeyi öğrendiğim gün anladım sevdamın büyüklüğünü…
Hoyrat bir aşkı yaşıyordu kalbim, beynim, duygularım.
Duygusuzluğumun tarifi yoktu ele, sensiz geçen bir kül parçası gibiydi ömrüm, esip savrulup, toza dumana karışan.
Tozlanmış bir raf gibi her şey artık, elim gitmez tek bir kitabın satırını okumaya. Umursamaz benliğim diğer ve diğerlerini.
Orada olmaları bile bir varlık değil artık. Unutulmuş, eskimiş ve yıpranmıştır.
Gün gelir kıymetli olsa da, benim için artık okunmuş, bitmiş, rafa kaldırılıp unutulmuştur…
Biri vardı diyebileceğim birileri kalmamıştır artık.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta