Yoktun Şiiri - İlyas Gültekin

Sen Yoktun..
Bi akşam üzeri, yine yenik düştüğüm duygularımıda alıp, attım kendimi dışarıya..
Delirmemek için kaçtığım yanlızlığıda peşime takarak...
Yürürken yenik düştüm göz yaşlarıma..
Oturdum ağladım sen yoktun...

Benli senli hayallerimiz vardı..
Buluşabildiğimiz tek yer orasıydı..
ya sen başını göğsüme koyardın, yada ben başımı dizlerine, Ama öyle başım dizlerinde iz edercesine..
Şimdi uykularımdan fırlayarak uyanıyorum..
hayal ettiklerim kabusa döndü, kalkıp suyumu kendim içiyorum sen yoktun..

Beklemediğim bi zamanda girmişttin hayatıma.
Zaten gidişinide beklemiyordum.
Öyle ya beklemediklerimiz geliyor başımıza...
Beklentilerimi avutmayı öğrendim..Geleni ağırlamayı gideni uğurlamayı öğrendim..
Ben Ezile, kırıla ,düşe, kalka ayakata durmayı öğrendiğimde..
Sen yoktun... Kimse yoktu..

Karanlığın örselenmiş tarafında, ağır darbeler inerken yüreğime ve bir bir vururken satırları kalem kağıda..
Kulağımdaki sazın sigaramla ciğerimi çürüttüğünü izledim..
Ben her satırda seni her sigarada kendimi söndürdüm..
Ve sen yine yoktun..

Kahrolası hayatı yaşamaya çalıştım..
Gittiğim her yol sana çıktı..
tek bi an yönüm şaşmadı...
Beni ararken kendimden uzaklaştım..
Attığım her adımda sana yaklaştım..
Sen aşktın, Sevmek için sana ihtiyacım yoktu...
Seni Seviyordum ama sen yoktun...
Sen yoktunnn.....