Yoksunluk Senfonisi Şiiri - Burakcan Alan

Gece ve gündüzü birleştiren ey ufuk
dinle
Değişiyor bu evladın
Peşi sıra gelen kaosu
Ardını sıcak bir yaza açarken buldum
Bir çift göze bağımlı oldum

İnsanlığımı unutup insanlardan nefret ederdim
Güven kelimesinin anlamını terk ederdim
Sanırdım nefret en güvenli duygumdu
O zaman da Fırtınalı bir limanda otururdum
Şimdi güneş gibi ışıldayan bir sabaha kalkar oldum
Güzel bir gülüşe bağımlı oldum

Uzundur bu yollar ve sırplar
Hele de kalbimse o sokaklar
Buzdan bir şehir gibi paramparça
Ve de bi o kadar da soğuktur havalar
Şimdi ise sıcak bir kalbe sahip oldum
Melodi gibi bir sese bağımlı oldum

Ne hayyam'ım ne de mevlana
Ne necip Fazıl ne de nazım
Olamam onlar gibi
Ama bir o kadar da hazır ve nazırım
Aşksa konu yabancısını buldu
Ruhum İlk defa birisinde kayboldu
İpek gibi saçlara bağımlı oldu