Yoksunluk Şiiri - Rumeysa Mete

Biraz duygulardan yoksundur insan
Birazda varolanlardan
Ben kalpten yoksunum
Kapılar benden..
Ne zaman kalbe söz geçirsem
Yine gülümsemelerle gitsem
Pişmanlık önde gidiyo
Ben ise uçurum ağzına
Yalanlar kurulmuş sahte dünyalara yolculuk yapıyorum
Tek başıma, yoksunluklarımla.
En büyük yalanım gülümseme her zaman yanımda
Pişmanlık ise sağ kolumda
Durmak bilmeyen uzuvlarım
Feyatlar içinde saçlarımla
umursamıyorum artık önümden geçenleri
ya da arkamdan gelenleri
ben böyleyım dıyorum
hayat düzeltiyo beni,
Ben böyle olmanı istiyorum..
RM