Yoksunluğum Şiiri - Ozan Erdoğan

acılarımı yüklenenmeyen bu kentin sokaklarını
arşınlasamda gün boyu,
ne yol biliyorum ne de iz...
şaşırıyorum yolumu,
terkettiğim o kenti hatırladığım zamanlar!
ki o kenti unutturacak
hiç birşeyim yok bu kentte.
ne sokaklarında tanıdık bir yüz,
ne de yar eline dokunmuşluğum var...
ki o dokunuştur bir kenti ısıtan,
karın,buzun,ayazın ortasında.
ve güneş hiç eksik olmasada bu kentte
içimde,
kasım ayında artı onbeş derecede
hayattan soğutan,
umuttan soğutan,
sıfırın altında buz tutan,
hani bi vursan tuz parça dağılacak,
sessiz ve soğuk hüzünler var...
ve o kentin böylesi derinliğindendir
bu kentte ki çaresiz yoksunluğum...