Yoksun.. Yokluk... Şiiri - Mehtap Tezcoşkun

Yoksun
Sırf bu yüzden yoksulum
Zenginlik denilen şeyde gönüldeymiş
Yoksun, yoksunum…

Yoksun…
Geldikçe hayalin,
Şarkılardaki notalarla gözümün önüne,
Artan sarhoşlukta başlayacaktır,
Öksüzlüğü ruhumun.

Yoksun..
Hiç olmadın ki…
Yoksun…
Sen hiç biz olamadın ki..

Yoksun..
Belki bende yokum.
Dokunamayınca,
Koklayamayınca,
Göremeyince dünya gözüyle,
Kim diyebilir ki var diye
Yoksun..

Yoksun..
Kalan ömrüne eklenmek istiyorum,
Ha üç ha beş ne fark eder ki,
Aç kilitli kapılarını,
İzin ver sarmama yaralarını.
Yoksun..
Yokluk…

Yoksun..
Yokluk..
Haramilerin altın dolu mağarasında olsan da,
Elinde sihirli bir değnek olsa da,
Gönlüne dokunan,
Ömür adayacağın yar olmayınca
Yoksun..
Yokluğumsun..

Yoksun..
Hastalıklı ruhum anlamaz,
Deli aklım hiç almaz,
Dolunaylı gecede sabah olmaz,
Baharda çiçek kokmaz,
Yokluk dediğin böyle olmaz..
Yoksun..
Yokluk…

Yoksun..
Ruhun bedene sırt dönmesi değimlidir,
Ölüm dediğin.
Ne sanırsın yaşadığımı,
Sen biz olmayalı,
İki düşman gibidir
Yoklukta ruhumla bedenim.
Yoksun..
Yokluk..