Yoksun! Üşüyorum... Şiiri - Belgin Duran

Ağaçlar seni fısıldıyor sanki bana
Yapraklar seni konuşuyor aralarında
Çocuklar şarkılarında seni söylüyor
Martılar seni getiriyor bana kanatlarında
Aynalar senin yüzünü gösteriyor.
Kitaplar seni anlatıyor
Sen yevgeni oluyorsun
Ben de zavallı tatyana

Her anımda seni yaşıyorum sadece
Prens oluyorsun çocuksu hayallerimde
Kötü kalpli cadıdan kurtaran beni
Baktığım her yerde her şeyde sen oluyorsun
Yağmur damlaları oluyorsun saçlarımı ıslatan
Çocukluğum oluyorsun özlemini duyduğum
Yaşanmamışlıklarım oluyorsun etrafımı saran
Bir yıldız oluyorsun dünyama kayan
Keskin bir mızrap oluyorsun yüreğime saplanan
Kapanmak bilmeyen bir yara oluyorsun tüm benliğimi saran

Yazdığım her şey adın oluyor
Dokunduğum her şey ellerin
Dipsiz kuyular gözlerin..
Öylesine derin
Öylesine içine çeken
Her çiçek tenin kokuyor
Sıcacık tenin...
Soğuk gecelerde tüm dünyamı ısıtan tenin
Çizdiğim her resim yüzün
Her boya yüzünün rengi
Yüzün! ! !
Güneşi bile kıskandıran
Öylesine büyülü!
Öylesine ışık saçan....
Batan güneşe inat
Karanlık gecelerimi aydınlatan

Şimdi yoksun!
Gecelerim karanlık....
Üşüyorum....