Yoksun, Üşüyorum... Şiiri - Koray Aksoy

hangi dilde söylesem/ seni özlediğimi,
hangi göz yaşını döksem sana?
ne kadar benziyor Akdeniz’e gözlerin?
nasıl ki maviliği-o kadar uzun uzadıya savruk-
ve şaşmaz içimde kemik kemik kırılmanın acısı…
içindeki sonsuzluk ne kadar derin?
ve gözlerin kör -bir tek beni gösteren pusulalara-

şimdi avuçlarım seni ağlıyor.
sıcaklığını hissetmek istiyorum
yaz tüm kırılganlığıyla geçiyor üzerimden
yoksun ve üşüyorum

hangi “acaba”ya sorsam seni/ var olamayan sorularda
nice “keşke”lerde adın yazılı, bir satır ötesi intihar
ne kadar da hayat kokuyor gözlerin
değil mi ki gözyaşları leylak baharı ömrümün
açılır engin bahçelerinde çiçeklerin
aymaz içimde gitmelerinin acısı…
gözyaşlarının sıcaklığı ne kadar hazin…
ve yanaklarım uzak -gözyaşlarının ıslattığı dudaklarından-

şimdi avuçlarım seni ağlıyor.
sıcaklığını hissetmek istiyorum
yaz tüm kırılganlığıyla geçiyor üzerimden
yoksun ve üşüyorum

hangi başak hatırlatır seni?
şimdi hangi dost dinler derdimi
ne kadar da soğuk çarpıyor yüreğin
oysaki ateş taşımıştım heybelerle yürek uçurumuna
ve kalmaz yanına derinden çekip gitmenin acısı
son kez baktığım gözlerin ne kadar da hain
ve kaldırımlar sıcak -gitmelerin hırpalanmışlığından-

şimdi avuçlarım seni ağlıyor.
sıcaklığını hissetmek istiyorum
yaz tüm kırılganlığıyla geçiyor üzerimden
yoksun ve üşüyorum