Yoksunluk Şiiri - Fırat Yetiş

Vakitlerden kış ;
Ve ben bir yoksunluk mevsimine
Yine hazırlıksız yakalanıyordum..
Derme çatma kalbimin içinde,
Kendime çarpan sesimden
Ucu yanık Şiirler yazıyorum
Sana gelen bütün yollar kapalı,
Özlemenin ayakları yok ki,
içim de darağacı kurulurken
intihara hazır hasretim
yalın ayak gelip kapını çalsın ..

Dalgakıran setleri aşarak,
vuruyor düşüncelerim ayak izlerine ,
Ve gidişinin tozları doldu ciğerime
Nasıl üzülmek ise bu !
evimin önünde kapıyı bulamıyorum
tam göğsümün ortasında yangın
ve ben yağmur suyundan korkuyorum
Kendime kızıyorum,
bir zamanlar sustuklarıma iç çekiyorum,
Ne çok “Seni seviyorum” demeler biriktirmişim.
Ah keşke diyorum
Şimdi çıka gelsen
Vakit tan yeri
Sözcükleri yormadan bakışalım,
Uyku hükümdarlığını yitirsin
Ve ben gözlerinde
aşkın yedi ceddini selama durayım

Muhatabını bulamayan
“Nasılsın” suali acıtıyor dilimi
Yalancı iyiyim demeler
yamalıyor kulakları mı
Ah !
Gövdemi devirir, belimi büker
yoksunluk fukarası
Sana üşümenin uyuklaması esir alır gözlerimi
ve yıkılırım kalp üstü köprücük kemiğine ,
Dudakların değer
nefesimin kimsesizliğine
gecenin sessizliğinde
yıldızlara dans ettiren
Sesinin yankısı doluşur içerime
tam ellerini tutacağım anda
bir mayın patlar göğsümün üstünde
ve birden uyanırım
yeniden paramparça yalnızlığımın hikayesine

Kar eriyip giderse ;
Geceler yine soğuk olur mu ?
yaprakları dibine düşen ağaç
güneş yüzü görmeyen ev
hüznünü içine damıtan deniz
vuslatı tedavülden kalkmış ayrılık
miadı dolmuş ömrün
son demindeyim
kim bilir ölmez isem ,
Belki yine gelirsin
Sokaklar sardunya kokar
Ve sen kırmızı pembe yanakların ile
Yine benim sevgilim olursun..