Yoksun Bile Şiiri - Muharrem Bektaş

Sarhoşken düşünmek için içtim.
Vucüdum buz kesti...
Beynim almadı seni, kendime şaşırdım.
Nasıl tahammül ediyorum sensizliğe ayıkken.
Ayakta duramıyorum, hâlâ seni düşünüyorum.
Kanepede, sandalyede, yatakta...
Her yerde düşlüyorum seni ve sensizliği.
Eşyalar şaşırıyor, sana nispet eder gibiler.
Bu eşyalar bile daha çok tutuyorlar beni,
Kıskanmıyor musun?
Neden gelmiyorsun, yolda mısın
Yoksa yola dahi çıkmadın mı?
Sen yoksun kendimle konuşuyorum.
İnanırmısın kendime senin cümlelerini kuruyorum,
Kendimle seni savunuyorum, seninle kavga ediyorum...
Ağır yaralıyorsun yine.
Yoksun bile....
Bir düşün...