Yoksun Bee Şiiri - Özdemir Aydın 2

YOKSUN

Bu kaçıncı yara alışım,
Bu kaçıncı göğ çimenler üzerine düşüşüm,
Ceylanlarla toplanıp sensizliğe ağlayışım
Yoksun...

Yaralı bir kurt misali sensizliğe üşüyorum,
İnsanın insana küstüğü acı hikayemde seni arıyorum,
Yoksun...

Ne vardı bu kadar uzak olmasaydın,
Üzerime örtündüğüm mavi gökyüzü bile ruhumu boğuyor.
Gittiğin yerde bahar mı geldi,
O şehrin sokaklarında çok mu mutlusun.
Geride bıraktığın bu çölün, çatlak dudaklarının yağmurlarına ihtiyacı varken,
Saçlarıma düşecek cemrelerine ihtiyacım varken
Yoksun...

Rüyamda, "çok hasta olduğunu,
Soğuk ellerini tutmamı" istiyordun.
"İlaç istemiyorum,
Ben, ben seni istiyorum,
Göğsüne yaslanmak istiyorum" diyordun.
Ne vardı bu kadar uzak olacak,
Elimdeki bu kırılası kalem bile sana dost, bana düşman.
Uzakları anlatan şiirler yazılmamalıydı,
Mektuplaşma diye bir şey icat edilmemeliydi.
Şimdi başka diyarlarda çiçek açtın ya mutlu musun.
Yokluğun kurşun yarası,
Ne kadar sararsam sarayım, bir yolunu bulup gözçanağımdan aşıyorsun.
Özlüyorum seni bee, özlüyorum
Yoksun...

Sensizliğin acısını gözyaşlarıyla yıkıyorum.

Şimdi, şiirleri alev almış bir şairin gözyaşlarında boğuluyorum,
Ve şarapnel parçası ile yaralanmış,
yıkık Mostar köpürüsüyüm,
Yaralarımı sarmak için seni arıyorum,
Yoksun...