Yoksun Şiiri - İsmail Altay

Sevgini şişeleyip..karanlığa bırakmıştım;

Açma kapağını ne olur.

Sen ışıksın….sıcaksın…

Saklı kalmalısın bende...

Yıllandığın için değerlisin.

Paylaşmadığım için bütünsün…

Açmasam.düşünsemde.

Şarap içmiş gibi..bir hoş oluyorum.

Yine MESAFENİN ucunda kal sen.

Bileyim, bilesin mesafemizi,

Sana karşı çaresiz,sana karşı savunmasızım;

Kaybetmişliğimi HATIRLATIYORSUN bana

Uzak ol….uzak dur.

Ben aynı yerdeyim…aynı …

Ama yaşadıkça yalnızlaşıyor insan.

Yükseldikçe küçülüyor görüntüler…

Ulaşmak..imkansızlaşıyor.

Ama; ruhun yanında oluyorda,

Beden eskimiş …..değişmişiz.

Maalesef bedende insanız.

VE MAALESEF………………….

İnsanlara karışmışız.ayrı yerlerde.

Yıllar bana Güneş gibi durabilmeyi öğretti.

İçim yangın yeri.

Sıcak ve aydınlatıcı OLAN DIŞIM….

Artık çok kişi için doğuyorum.

Bazı İnsanlar dünya gibi dönüyorlar…etrafımda..

MESAFELİ……….MENFAAT BEDELLİ.

Sevgide kal yeter…biz insanların güneşleri var unutma..

MEVSİM DÖNÜŞÜNDE …ARA…..AKŞAM BATIŞINDA…AMA ARA….

Değişen; sevgi güneşi değil…değişen gölgeli; dünya insanları.DEDİM YA.

Güneşte arkana bak….

Gördüğünün en ucunda…ben varım.

Hatırlamak istersen…BENİ………………..