Yoksun Şiiri - Şebnem Onuş

Sen sandım aşkı sevdayı,
Gece görülmez,gündüz duyulmaz oldu.
Aşkın yüreğimde,
Tenim unuttu tuzunun tadını.

Yine Yoksun!
Yırtar gecenin karanlığını haykırır adını susuz sensiz kalmış dudaklarım.
Yine isyanda gönlüm,
Neler gördü halbuki değer mi bu yalancı sevdalara,
Fermanı dinlemeyen garibin serzenişini neylesin,
Hep suçlu gönül müdür?
Hiç suçu yok mu aşkın! Ya Yar’ın!
Geceyi zindana çevirmek kolay da,kışı bahara kolay mı sandın!

Derler Sevdanın tadı tuzu ayrılık!
Olmadan anlamı yok aşkın.
Ah yalancı sevdalar,kıpır kıpır kanım,
Serzenişim Aşk’a!
Neden yakıp kül etti çırpınan can çekişen kalbimi,
Zaten ölecekti neden eziyet etti?

Bir tür meddah mı bu; kalp-aşk-yar üçgeni,
Kaderimi sınıyor? anlamadım beni mi?
Yoksun gene!
Hırpalanır göğüs kafesim kendi nefesimle,
Gözümde kaybolmaya başladı belli belirsiz başın.
Ayaklarım titrek bir o kadar çekingen
Açıldı bir kapı girdim içeri baktım göründü siluetin bir bedenden.
Allahım! bu hayal gerçek mi yoksa derken
Bir uyandım baktım yatağıma
Yine Yoksun!