Yoksun… Şiiri - Oktay Çekal

Yoksun…

Şimdi yoksun yanımda; anılar yetim, acıyor içim,
O güzel yüzünü görmek istedikçe, saklandın gözlerimden,
Yoksun, ruhum yanıyor, kor olmuş,
Yoksun, bedenim umutsuz bekleyişte,
Yoksun, tutamıyorum elinden, ruhum boşlukta kayıp.
Hislerim beni vuruyor, duygulara esirim,
Anlatamam ben sensizliği, sana mahkûmum.
Bir karanlık çöktü apansız, toz bulutu sardı göğü,
Gözlerim buğulandı; ağlamakta bir garip,
Hayatıma yörüngesin, çıkarttın çekiminden
Bir paçavra gibi sallayıp, rüzgâra bıraktın.
Can çekişen ömrüme hayat olmuştun,
Yoksun, hissetmiyorum nefesini, saran kokunu,
Yoksun, yalnızlığın kırbacını kalbime vurdun,
Yoksun, böyle yaşamak, ölmekten beter.
Adımlarım gitmiyor, seni kaybetti,
Kulaklarım duymuyor, sesine hasret,
Ellerim tutmuyor, vurgun yemiş kaskatı,
Şimdi neredesin, saklama varlığını göreyim son kez,
Bakıyorum yıldızlara parlamıyor sensiz,
Çünkü yoksun…
Oktay ÇEKAL
25.06.2011-21.07