Yoksun Şiiri - Mustafa Toköz

İçime yuva kurdu hasretin
Aşiyanım var, sen yoksun
Sensizlik ne çok!
Sen yoksun…
Adını koyamadığım diyarlarda yittin
Yol yok, ışık yok, güç yok…
Sebep çok;
Sen yoksun.

Bu zifiri İstanbul ormanında
Karanlığa bağlayıp gittin beni
Soğuk rüzgarlar esiyor her yanımdan
Ölsem bile üşüyeceğim biliyorum
Ölemiyorum
Ölünmüyor bile sensiz.

Senin menzilin belli
Kutlu olsun yolculuğun
Varlık ağacının dibine düştüm
Toprak kuru
Bir yanım çürük
Al beni avucunun hayaline
Meltemlerini solu üzerime
Adın dualarıma vesile olsun
Sensizlik pek çok
Sen yoksun…