Yoksun 2 Şiiri - Cebrail Tanrıverdi

Ömrüm sensin, ömrüm sensiz.
Çünkü artık yoksun yanımda.
Nefesin değiyor boynuma,
Geceleri yatağımı ısıtıyorsun,
Üstümü örtüyorsun,
Bir bardak su getiriyorsun sonra,
Sonra yeniden sarılıyorsun sıcaklığınla.

Oysa yoksun artık sevgili,
İçine ruhlarımızı işlediğimiz imgeler de yok.
Her şey geçici, kolektif ve tanımlanabilir.
Acılar tam bir trajedi.
Ebediyet yokluğuna hapsolmuş.

Her neyse yoksun,
Avuçların yok,
Kokundan yoksunum çok zamandır,
Gözlerinin rengi kayıp,
Saçlarını izleyemiyorum gizli gizli.

Yoksun bir tanem,
Daha nasıl anlatayım,
Mizahi bir tarafı olsun diye değil,
Bazen mandalina yerken ağlıyorum,
Sonra su içerken bir de.
Ne bileyim yoksun işte.

Yüklemsiz tümcelerim büyüyor.
Yazgım anlamsız,
Belirsiz.
Mevsim boğucu.
Güneş, bir kan damlası gibi değiyor ömrüme.

Sana gitme diyemem,
Kal da..
Ama yoksun işte,
Söyleyeceklerimin anlamı var mı?
Gerçekte/gelecekte?

Her neyse
Yoksun işte,
Yoksun.
Ebediyette bekliyorum seni,
Haberin olsun.