Yoksun Şiiri - Cem Yılmazer

Yok olmak belki de bu
Yoksun, yok olmakla eş…

Güneş sızıyor dünyanın çatlak semasından
Ve beni bulup pişiriyor beynimi
Resminden uzanmış ellerinle tuttuğun
Her tarafı delik kafatasımda…

Ben böyleyim, böyle kalmaya mahkumum
Uzandığım her şey dönüyor iskeleti kalmış cesede
Alıştım artık korkmuyorum kendimden
Korksam ne olur, ne yapabilir şu mecalsiz ete?

Yollar yine uzuyor sonsuzluğa
İki tarafında ağaç yok, çiçek yok, hayat yok.
Yokluğun başladığını hissediyor ruhum
Yol ama etrafı hep boşluk

Dünyanın tepesinde bir lamba asılı
Uzandım, yetişemedim.
Çocuk olduğum ünler geldi aklıma
Yıldızlar hep dostumdu.

Farklı olmak neyse, ben oyum.
Seven benim, ah keşke yetse
Ki utanmasam haykırırdım denize
Bilsem rahatsız olmayacağını balıkların
Seviyorum seviyorum,diye.