Yoksun... Şiiri - Recep Yıldız

Bir nokta büyür kalbimin üstünde apansız
Bir noktadır, aşkın kadar efsunlu ve parlak.
Ben vaslına ermek diye bir devleti yalnız,
Yalnız bunu bekler dururum, gözlerim ıslak...

Sen bir periden çaldığın aynınla durursun,
Ufkumda saatler boyu sonsuz bir emelle.
Bîçâreliğimden daha ürkek, daha mahzun
Bekler dururum, akşama dek bunca hayalle...

Gönlüm yine bekler, yine bekler, yine bekler;
Bekler ayağın değdiği her kutlu diyarda.
Hasret beni beyhûde bir iklîme sürükler,
Beyhûde bir özlem ve senin devletin orda...

Şimşek çakar, aklımda senin çehren efendim!
Yağmur yağar, ufkumda güzel gözlerin ağlar.
Ben böyle hayâlinle oturdum da bu mevsim,
Mevsim beni hep böyle hazin bir yere bağlar...

Gönlümde ezelden beri hüsnündür, ilerler
Tâ fecre kadar böyle sürükler beni hisle.
Akşam, bu hayâlin ebedî yoldaşı derler,
Cânan, yine cânan, diye günlerce bahisle.

Bir haftadır aklım çıkacak, yoksun efendim!
Ömrüm kadar ömrüm yaşadım hasret içinde.
Allah biliyor, rûhumu katletti bu derdim,
Ben böyle değildim ki, ne yaptın iki günde?

Sen, gözlerinin çevresi nûr olmuş azîzem!
Ben ufka bakarken, ne olur nûrunu indir.
Dünya yıkılır gözlerim ufkunda; bu deprem,
Yalnız senin efsunlu bakan gözlerinindir...

mef'ûlü / mefâîlü / mefâîlü / feûlün