Yoksulluk Söz Dinlemiyor

YOKSULLUK SÖZ DİNLEMİYOR

Aklıma gelince çocukluğum,
İçimi derin bir sızı kaplar…
Omuzlarıma binen bir yüktü yoksulluğum,
Masallarda kaldı tozlu raflar…
Fakirlik ayıp mıydı? O Dokuz nüfusa,
Babam yatalak, anam bir o kadar hasta,
Yok saydım çocukluğumu yok saydım…
Sessiz-sessiz; bakarken Arş’a.
Giydiklerim yama tutmuyor parça/parça,
Vereceğin üç-beş kuruş kendim için olsaydı
Eyvallah etmezdim.
Bacak kadar çocuk olsam da…
Ama ne yaparsın yoksulluk söz dinlemiyor,
Ayakkabılar su çekiyor, insaf diyemedim be usta!
Bak kör ocaksın, çocuğunda olmuyor,
Ağlarken bile gözyaşlarımı rol sandın be usta!
Hak ettiğim haftalığımın günü dolmuştu,
Sevinçliydim, çünkü dokuz nüfus yolumu gözlüyordu,
Peki bu parayı verirken neden ellerin titriyordu…
Senden sadaka da istemedim, istemezdim de zaten.
İstemeden kırdığım bardak parasını bile kestin,
Allah bunun hesabını senden sormaz mı be usta!
Halbuki o kestiğin parayla iskarpin alacaktım,
Haydi çocuğun yok, sen hiç çocuk olmadın mı?
Hayallerimi yıktın varsın canın sağ olsun …
Bir bilsen o hayallerime nasıl sarılıp yatacaktım.
Sanma yatak ve döşeğim yok be usta!
Ben hasır üstünde doğmuş, hasır çocuğuyum.
Yoksulluğum zindanlara bağlı kelepçem olsa da,
Ben onurlu ve şerefli Türk çocuğuyum...
Rızk veren Allah, rızkımı verdi be usta!
Yok olmadım, yok etmedim o sabileri…
Şimdi ne mi yapıyorum?
Tabii senin yaptığını değil…
Çevremde ne kadar yoksul varsa arayıp buluyorum.
Yoksullukla değil be usta!
Yoksulluğuna kader deyip,
Kendi kaderine küsenlerle boğuşuyorum.