Yoksulluk Onlarınsa Utanç Bizim

Ne zaman bir pazaryerinden geçiyor olsam
Pazar dağıldıktan sonra,
Akşam karanlığı çökmüş semtin,
Çürük meyve kokusu sarmaya başlamış sokağında,
Ertesi güne dayanmayacak,
Tezgah artığı meyve-sebzeleri
Sokak lambasının cılız aydınlığında,
Özenmeden ayrıştırıp, olabildiğince ihtiyaçlarını çıkaran, O semtin “dağılmış pazar müdavimleri” gelir aklıma… Yüzleri hep yere bakar.
Hep bir şeyler aradıklarından değil elbet,
Kimsenin yüzüne bakamadıklarındandır.
“Utanılası” yaşantıları, fakir fukaralıkları…
Bizse ne kolay seğirtiriz gözlerimizi yüzlerine.
Yoksulluğun gözlerine ne kolaydır bakmak,
Koca dünyada bir onlar varmış gibi…
Kendi suçumuzu ne kolay vururuz alınlarına.
Oysa yoksulluk onlarınsa, utanç bizim payımıza düşmeli.