Yoksuldum Şiiri - Mehmet Tellioğlu

Yoksuldum,
Gelen vururdu, giden vururdu
Yoksulluğumun çaresizliğinde.
Doğduğum köyün başında
Büyük bir kaya vardı
Kırın ortasında, yapayalnız…
Hep yoksulluğumu anlatırdı bana
Aç gözlerle…

Bir çeşme vardı köyün içinde,
Sessizce çağlar dururdu,
Gece gündüz demeden..
Her gördüğümde yoksulluğumu anımsatırdı
İntikam alırcasına.

Köylülerim bana yoksul diye seslenirlerdi…
Gel yoksul, git yoksul…
Adımı bile unutturdular,
Yoksul olarak tanıdım kendimi,
Yoksul olarak bilirdim hep…

Rüzgar esince beni katardı önüne
Kuru bir yaprak misali,
Şu yoksulu biraz da ben üşüteyim dercesine…
Güneş doğar doğmaz,
Tüm sıcaklığıyla yakar kavururdu beni;
Yoksuldum ya…

Bana takılan yoksul adını benimsemiştim,
Sevmiştim de…
Artık adımla, varlığımla yoksuldum…
Nereye kadar gidecekti bu yoksulluk benimle…
Bilemiyorum, orası bana karanlık.
Söylendim kendi kendime,
Sen yoksulsun, yoksulsun…
Anladın mı yoksul!