Yoksul Kodaman Şiiri - Can Ceylan

Rayban gözlüklerinle
Lacileri çekmissin
Giyim kuşam tamam da
Fikren giyinmemişsin

Cebin doymuş paraya
Yüreğinse kof kalmış
Maneviyat masalmış
Aklen gelişmemişsin

Son modelmiş araban
İtibarın paradan
Gün etmişsin gününü
Lakin ezilmemişsin

Sevgi gözünden mahrum
Bakınmışsın etrafa
Bedenin düşüp kalkmış
Ruhen sevişmemişsin

Hırs bürümüş gözünü
Zırh kuşatmış gönlünü
Paraya tamah etmiş
Tek dost edinmemişsin

Hiç menfaat gütmeden
Hesap kitap bilmeden
Minnettarlık adına
Yardım götürmemişsin

Sebepsiz tanımadan
Rastladığın insana
Kanın kaynadığında
Sevgi geçirmemişsin

Seni insan sanmışlar
Gönül verenler olmuş
Çevirmişler yüzünü
Peşinden gitmemişsin

Gönül pınarlarından
Gözyaşı boşalmamış
Yüreğin kabarmamış
Sevip sevilmemişsin

Hep kahkaha atmışsın
Viran olmuş perdeler
Sessiz ve adam gibi
Tebessüm etmemişsin

Tartıp ölçüp biçmeden
Tanımadan bilmeden
Şöyle içten yürekten
Hoş söz de etmemişsin

Görmüş geçirmemişsin
Sevmiş sevilmemişsin
Namzetsin ot olmaya
Sen hiç yaşamamışsın