Yoksul Aşklar Şiiri - İzzettin Coşkun

yoksul kaldım yaşamaya
yoksul kaldım sevinmeye
yırtılmış hayallerle
kokarcasına anılar arasında
kalan umutlarla
yoksul kaldım hayatı senliliğe
ve sendeki benliliğe.

hep geç kalmışlığımla
hep sonradan farkına varmışlığımla.
aynen bir cami kernarında
insanlara avuçlarını açmaya utanan
bir gariban yoksulum...
seni senden dilemeye utanıyorum.

bir dilenci gibi seni dilemeye.
senden habersiz seni seyretmeye
bir sadakayı cariye istercesine
gözlerindeki ışıltıdan.
bu hayali umudumu bandırırcasına varlığına
aç kaldım seni yaşamaya,yaşlanmaya...

yoksul kaldım.
kimsesizim bir sokak ortasında terkedilmiş
sokağın en çıkmazında
bu hayat-ı çöplüğünde kaldım.
hep geç kalınmışlıklar diledim sanki
hiç yetişemedim sana
tek yokluğum sensin inanki.

bir tevekkülü umutta sarılmışım.
sanki avuçlarımı
bir bencil zengine kaldırıp dileniyorum
beş kuruşsuz bir hayali umud kırıklığıdır yaşadığım.
ve sensizlikten yıkılmışlığımla yıkılmışlığım.

geç kaldım,
geç daldım umutlarla kalmaya.
insanların gülümsemesine,
yaşayışlıklar seyretmeye
olabildiğince geç kaldım...

şimdi harabı çaresizlik içindeyim,
şimdi yarabba seni dileme biçimindeyim.
kime baksam umutsuzluk
kime dönsem sırt çevirir,
hiç acımadan
beni harablığa evirir çevirir...

yoksul kaldım sana sarılmaya
kendimce hayaller kurup sana darılmaya
saçlarını koklarcasına sana bağlanmaya.

bıktım artık
seni sensiz yaşamaya
her gördüğüm şeyde biraz sen bulmaya.
seni sende bulamayınca
bu harablığımla
kendi hayatımı yolmaya
ve kırılmış hayallerde
kendimi toplamaya bıktım