Yoksul Bir Ana Şiiri - Sezai Efiloğlu 2

Yoksul bir anayı görünce durdum,
Islak bir minderde oturuyordu
Eksik eteğine az mâviden su,
Ruhuna yıldızlar dolduruyordu.

Cüret edemedim isim sormaya
Suskun dillerini tekrar yormaya
Elinde ateş kor,umuda maya
Çalıp için için yutkunuyordu.

"Adım Hasret" dedi " soyadım çeker !
Neylesem dönmüyor motorsuz teker
Yinede yarama bastığım şeker"
Hayata sımsıkı tutunuyordu.

Güne yoksullukları katıp katıp,
Ben olsam yaşamam akıl oynatıp
İki lokma taşı üç gün kaynatıp
Boş kazana kepçe daldırıyordu

İki yana açmış nasırlı eli
Koparmış şansını bağlayan teli
Döğerken tenini kaderin yeli
Rüzgara saçını yolduruyordu..

Kapısı açık pencerede cam yok
Bitâp düşmüş gördüm hâlinde can yok
Kalbi dili diyor Allah var gâm yok
Yinede hayata gülümsüyordu.

Müstehâk değildi ona bu ezâ
Kahrından delinir yer gök bu fezâ
Sezai yaşarken öldüm hakeza,
Bilmem ki nelere kahrediyordu.