Yoksul Şiiri - Nilüfer Albayrak

Yavaş yavaş artık kaçıyorum insanlardan.
Ne bir garip rüzgârın kölesi,
Ne de yağmurun esiri olmak.
Güneşi bile unuttum…
Geceler uzun aydınlık.
Kahırla geçen azimli düşmanla,
Bir arada yaşamak.
Ve…
Her aynaya baktığımda
Falçatalı bir kalp…
Müziklerin bile ritmi yok.
Her yer girdabın kokusu,
Şehirler gömülmüş,
Çocuklarda balon yok…
Islık çalan hafif bir tren,
Vagonu cesetlerle dolu.
Akıl oyunları,
Dalga geçiyor…
Çamurlaşan insanların,
Ayakları temiz.
Gizemli olan her şey ise,
Yoksul…