Yoksul Şiiri - Hamiş Mustafa

Yoksul olmak insanın kadaerimi,
Geceler zorlar bu günlerimi,
Sabahları toplarım ekmeklerimi,
Söylerdim akşamları öğütlerimi.

Günlerce aç yaşadım kimse bilmez,
Yarınlarda gözlerim hiç gülmez,
Bekledim umutla kimse gelmez,
Ellerimi açtım ömrüm yetmez.

Akşamlar bana zindan,
Geçerdi yağışlar sırtımızdan,
Terler akardı anlımızdan,
Olurdu yokluk yanımızda.

Çalışırdı analarımız elleri nasır,
Olmazdı evimizde yırttık hasır,
Olurdu evlerimizde hasar,
Çcuklar aç yatar.

Üzerimizde olur yırtık elbiseler,
Ayakkabının altında delikler,
Yavrularımıza alamazdık üstler,
Kalplerimize sokulurdu hançerler.

Odalarımıza giremezdik soğuktan,
Yakaçaklarımız olurdu daldan,
Yemeklerimiz gelirdi komşudan
Sobamız yanmazdı dumandan.

Hamballık yapardık günlerce,
Çuvallar indirirdik yüzlerce,
Çalışırdık güzlerce,
İş bulamazdık aylarca.

Mustafa çalıştı inşaatlarda,
Kum çakıl yapar betonlarda,
Sabah akşam tozlarda,
Yorğun olurdu akşamlarda.