Yoksa Ölen Benmiyim Şiiri - Veysi İş 2

YOKSA ÖLEN BENMİYİM...
Bu gün her yer sesiz ve karanlık, içimde kocaman bir yanlızlık yüreğim,
Örperiyor, bu gün korkularım biri, birinden, beter, yoksa sessizliğe, bürünen, benmiyim...

Duygularım darmadağın olmuş, aklımda binlerce cevapsız sorular,
Yorgun düşmüş bedenim, gözlerim, kapanmaz uykuya, hasret rüzgarları,
Esiyor yüreğimde, pişmanlıklarımın, ardı arkası kesilmiyor, her şeyden bir, sebep arar gibiyim, bu benim, yanlızlığıma ve çaresizliğime bir, cevap ararım,
yoksa bunlara sebep benmiyim...

Balkonsuz odamın penceresinde, yıldızları seyredip hayale daldığım,
Bu gece garip bir hal almış sanki, gökkubeyi kapkara bulutlar sarmış, gibi, ay çoktan Kayboluş, yıldızlardan eser yok şimdi,
Yoksa, kaybolan benmiyim..

Gündüzü bekledim çaresizce, safak, söktü nihayet, bir ümitle, attım, kendimi dışarı, baktım sokaklar bom, boş, ve her yer bembeyaz, büyük bir, sesizlik hakim olmuş adeta,
kuşlar, ötmeyi, unutmuşlar sanki, ağaçlar solgun,
Çiçekler kurumuş, hasatsız bir son, bahar misali gibi, her şey solgun ve, yok olmuş gibi,
Yoksa yok olan benmiyim..

İnceden inceye bir yağmur yağıyor, sanki damlaları göz çukurlarıma, doluyor gibi, mermer bir taşa, uzanmış gibiyim, bedenim buz, kesilmiş gibi, göğüs kafesim, daralmış nefes, almaya gücüm, yetmiyor, gözlerim, sağa sola, dönmüyor, ve üstüme, giydirilmiş beyazdan daha beyaz bir elbise, bir tek kulaklarım duyuyor, olan biteni, farklı seslerde ağıtlar, yakılıyor, ve sonra sanki omuzlarda, taşınır gibiyim, bir mütet geçtikten, sonra toprağın kokusunu alıyorum şimdi, sonrasında kazma kürek, sesleri, yankılanıyor kulaklarımda, sanki, toprak atılıyor üstüme, yanlızlığa, bürünmüş gibiyim, ellerim bomboş,
Hazırlıksız yakalandım galiba, ve, aklımda tek bir soru kaldı,
Yoksa ölen benmiyim.