Yoksa Ağlıyor musun? Şiiri - Yahya Özcan

Yalnızlığım kadar seviyorum şimdi seni.
Her sokak lambasında seni arıyorum.
Ilık rüzgârlar vuruyor yüzüme,
Yoksa ben ağlıyor muyum?

Yokluğun kadar seviyorum şimdi seni.
Bazen geceye küsüyorum, bazen kendime.
Oltaya takılan balıklar bile gülüyor halime.
Ben yıldızları seviyorum,
Yıldızlar dökülüyor üzerime.
Rüzgârsa bir yerlerden kokunu getiriyor
Ellerim tutuşuyor, yüreğim tutuşuyor,
Yoksa ben yanıyor muyum?

Şiirlerim kadar seviyorum şimdi seni.
Bütün hasret sözlerini sana yazıyorum.
Bilmem farkında mısın?
Sana verdiğim sözlerin hepsini tutuyorum.
Kimseye hissettirmiyorum gidişini
Sadece yağmurda ağlıyorum, boş sokaklarda dolaşırken.
Birtek rüzgâr titretiyor yüreğimi
Yoksa ben üşüyor muyum?

Çocukluğum kadar seviyorum şimdi seni.
Eskiden her şey ne kadar kolaydı.
Annemdi bildiğim tek kadın kokusu.
O zamanlar hayat bitmeyen bir rüyaydı.
Yıllar geçtikce öğreniyor insan,
Zulasında saklı bütün hüzzam şarkılarını.
İlk hüzünlü türkümdün sen benim,
Buram buram annem kokardın.
Şimdi ise bütün sözler acıklı.
Yavaş yavaş öğreniyor insan,
Bu acıklı denizde yüzmeyi.
Başta biraz çırpınmak gerekiyor
Ve hatta birkaç kez batıp çıkmak
Sonra ister istemez bırakıyorsun kendini.
Gerisi uzun bir sessizlik
Zamanla öğreniyor insan susmayı.
Gidenlerin ardından sessizce bakmayı.
Yoksa ben büyüyor muyum?

Verdiğim sözler kadar seviyorum şimdi seni
Bilmem farkında mısın ama
Seni sensizde sevebiliyorum
Ellerim titriyor sen geldiğinde aklıma
Bir tek kelime bile yazamıyorum
Tanımlamıyor hiçbir kelime yokluğunu.
Sensiz tek lokma yiyemiyorum
Geceleri de uyuyamıyorum pek fazla
Çünkü bütün gecelerimi sana ayırıyorum
Asırlık bir çınarım,
Tek rüzgârın sarsıyor beni.
Yoksa ben ağlıyor muyum?