Dağıldım ya zaten bir milyon parçaya, oysa yeniden doğacaktım küllerimden, yalandı söyledikleri.
Zaman derman idi dertlerime öyle derdi dostlarım hani ilacım belki de hiç olmayan?
Gökyüzünün griliği hiç bu kadar ürkütmemişti gözlerimi ve gecenin karası hiç bu denli sarmamıştı kollarına sımsıkı beni.
Bir dilim mutluluk değil miydi avuç içlerinde can çekişen var olmaya?
Peki, anlıyor artık yürek de akıl gibi, tek mevsimi varmış kiminin,kiminin derdi kimine ulaşılmaz imiş meğer. Sahnedeki rolümü oynamaliyim sade, ezberlediğim gibi sözlerine yorum katmadan.
Ve sonra çekip gitmeliyim sedasız hiç yokmuşum gibi, farkedilmeden yaşan(ma)mışlıklarım kabul olmadan dualarım,anılarım artık acıtacak zamanı dahi olmayan, sessiz ve hiç yokmuş gibi...
Satarken güllerini,
Alırken alın terini.
Yırtıktı elbisesi,
Ayağında terliği.
