Yokluklarda Şiiri - Nazif Çavdar

Yokluğu anlatmak zor.
“...bir dokunuşa hasret çatlamış dudaklarının,
göz sularıyla ıslandığı o kimsesiz, yetim zamanlarda,
kirpiklerine dokunan ellerin düşü anlar seni sadece.
Silersin ıslaklığı,
gözlerin darılır...
Yalnızlıkta zoraki açar gözlerini, yeni doğmuş bebek geceler.
Kendini yaratan aydınlık bedenin rüyasında
Ürpertici ve sıcak,
sana Sarılır...”

Sormazlarsa, anlatmaz, susarsın...
Ayrılıklar öncesinde atardamarı burulur yüreğinin.
Kan sıcaklığı dolaşamaz olur beyin hücrelerinin ayazında.
Bedenini ürpertir
üşümelere terk edilmiş alışkanlıkların.

Boşluğa savrulmuş algılamalar.
duyularımız hissiz,
duyuları kokusuz,
duyular dilsiz,
duyu kör,
duy sağır.

İnsan olmanın hafifliği olsa da kanatlarında,
Yokluklarda
Bedenine beş duyu ne kadar ağır..