Yokluğun İçimde Büyüdü Şiiri - Salim Erben

Bir yabancı gibi soruyorsun
Beni bana nasılsın diye
Hayata çığlıkla başladığım
Yokluklar içimde büyüdüm
Amarika süt tozuyla
İlk okul birde tanıştım
Çocuktum herşeyden habersiz
Beştaş sekte oynardım
Her yer beton olmadan önce
Yazbiter kışı karşılardım
Bir hedefim yoktu
İlk aşkı küçük yaşta tandım
Sonra sivilce ergenlik derken
Gençlik yaşam sarhoşluğu
Güneş kadar uzaktık biz bize
Zorbalar geldi geçti dünyamızdan
Toprağın yağmuru beklediği gibi
Umutla bekledim baharını yazını
Sonra karar verdim
İyi bir avcı olmaya
Avını gözünden vuran
Yürek sızlatan sızısı
Kılçal damarlara kadar inen
Büyüdüm büyütüler bende
Artık savaşçıyıdım muharebeyi
Kayıp etmeyi hiç sevmeyen
Gel görki öyle olmadı
Bir kere bile kazanamamdım
Aşka sevdaya karşı
Çatışmadan kayıpettim muharbeyi
Seni güneş.beni ay doğurmuştum
Karanlık bir gecede
Okşayarak kanadını kuşların
Oysa yayla güneşi gibi anılar
Demem oki
Kim sustura bilir Şairleri
Heleki yazarları.Ozanları
Kim sustura bilir kim.
Karanfil kokarken yer gök
Benim ülkem benim köyüm
Alev alev yanar yüreğim
Hem yanık hem yaralı
Kanarken göğsümüzde cevahir
Umuda açtık kollarımızı
Çiğ gibi biriktik biz bize
Düğün dernekler kuramadık
Omuz omuza halay duramadık
Ağır bedeller ödedik
Asi gelincik kızıllığında
Ak sayfalara yazdık
Türküler söyleyerek biz aşkı
Şimdi tarifsiz sancılar saplı
Fırtınalar kopar içimde
Demem oki sevda yürekli
Biz sevdik hesapsız kitapsız
Ak sayfalara yazıldı sevdamız