S. Yokluk--zorluk Şiiri - Enver Ertürk

Yoksun.. Dert ortağım olmamanın,
sevincimi paylaşamamamın
bunalımındayım.
Ve sensizliğin
ürkütücü karanlığında..,
Boğucu yalnızlığındayım.

Akciğerlerim,
oksijen yerine hasretini solumaktan..,
Teşhisi koyulamayan,
tıp literatüründe adı olmayan illetle..
Her geçen gün daha da sönmekte.

Kâlbim cendereye sıkışmış..
Durma öncesinde,
senin peşinde izinde..,
Gereğinden fazla çalışmış, yıpranmış.

Midem sancılarla acı üretmekte.
Salgıladığı özsu, yediklerimle birlikte..,
Kendini öğütmekte.

Dermanım bitik.
Ümidim yitik..
Yaşadıklarım her gün daha da trajik.

Dön.. Gel artık.
Elma dersem de çık, armut dersem de çık.
Geçen,
bana asırlar gibi gelen,
uzunca zaman peşinden..,
Hayatım ve her şeyim kırık / dökük, yıkık.

Şifacım ol.
Dertleri, tutulduğum illetleri..,
Mahir ellerinle,
efsunlu dilinle,
gülen güzel yüzünle sağalt.
Kaybolan mutluluğumu,
enerjinle yeniden çoğalt.