Yokluk Yolu Şiiri - Levent Karataş Tefenni

Uykudaydım gönlümün güzelliğindeki pırıltıların gölgesizliğinde ben oluyorcasına
Susuz olabilirdim dehlizlerin karanlığında çekilen bakraçta su olayım diye
Ağlayandım gözyaşı olurcasına sığlık yaşıyordum gözlerim kısıktı göremiyordum
Duraksadım düşünür gibi yaptım deyim yerindeyse yoklukların görünmezliğinde düşseldim

Ortasındaydım hayatın dante misali kabil yerindeyse ben hiçtim notasız hayatın perdesinde Yolcu misali savruluyordum dimağımın derinliklerinde fenalık geçirircesine hatırlanılandım
Sağa sola bakıyor ateş eder gibi yapıyordum tutunmadan hareketsiz günlerin ertesinde
Düşmüştüm bi kere gözlüksüz bakmak istiyordum görsel dünyanın görmezden gelenlerini

Olsun dedim fecirsiz sabahın ilk ışıklarında yola çıktım ve yolun sonu yokluk yoluydu
Nerdeydi bilinen zamanın yürünmeyen uhdelerinin arta kalmış üstsel sevgisizliklerinde
Cevapsız bırakmıştım soyundum eksilen yarımın ilk çeyreği nerde deme gayreti içinde
Hiç kimseydim dönülmezin kaygısız ertelenmiş günleri içindeki saklı günsüzlüklerde

Artık demiyordum gerilmiştim lime lime olursam yorulmadan parçalarımı tamamlarım diye
Tarak olurcasına tarıyordum hayatın önsözünde ben olan harflerinin yokuş olduğu anları
Garipsenme iç dürtüsü hareketsiz bırakmıştı düşselliklerimi yoketmekteydi kararsızdım
Anlarımı ansızlıklarımla baş başa bırakmıştım artık sonu görünmeyen yokluk yoluydum