Yokluk Ve Ben Şiiri - Gonca Urgancı

Kelimeler kifayetsiz olduğunda başlar yeni arayışlar.Cümleler anlamını yitirirken yeni hayallerle dolarız.
Buna yokluk demek istiyorum.
Yokluk meydana geldiğinde, gerçekle hayal arasındaki bağda kopar. İnsan nefesi dünyevi kalırken ,hayallerde pamuk ipliğindedir.
Ve yokluk kendini gösterir.
İnsan var olmanın acısını yoklukla unutmaya çalışırken ,yokluk varlığın tadını özlemeye başlar.
Acaba sebep kelimelerin yetersizliği mi,yoksa devrik kurulan cümlelerdeki kelimelerin anlamını eda edememesimi?
Kelimelerim cümleler içinde kayboluyor.Kendilerini eşseslileriyle ifade edip,amacını aşıyor.
Beni hayallerlerimde bırakırken ,kelimeler pamuk ipliğinden sıyrılıyor.
Tam olarak yazıya döktüğüm şu anda yaşıyorum yokluğu.
Hissettiklerim:
Yaşıyorum,nefes aldığımı hissediyorum.Dünyamda ağrılar ve acılar olduğunun bilincindeyim ama hissedemiyorum.Aklım geçen sorular olurken ,cevapları arayamıyorum.
Gözlerimi hissediyorum.Çevremde insanlar var biliyorum.Göremiyorum.Deniyorum ama hatırlamıyorum.Hayal kurmaya çalışıyorum.Olmuyor.Hissettiğim şey soğuk ve üşüyorum.Sanki karanlık,rutubet var.Tuhaf bir koku.Yokluk sarmış tüm tüm ruhumu.Korkuyorum yarın olmazsa!
Tanıdığım simalar yabancı olmuş.Birden acı geliyor.Evet acı çekiyorum.Kimseyi tanımadığım bir kalabalıktayım belki de.Sesler…Kim bu insanlar ?
Aklıma gelen ‘Ben kimim?’Hatırlayamıyorm.Kim olduğumudamı unuttum.
Sessizlik.
Bir saat görüyorum.Bulanık.Sonrada bir seste manasız kelimelerin ifadesini duyuyorum.Bu ifadeler çok tanıdık.Bir zaman sonra anlıyorum ki benim sesim.
Saatin kadranı sonsuzu gösteriyor.İrkiliyorum.Bir geri dönüş olsun diye yalvarırken birden bire akreple yelkovan tersine dönmeye başlıyorlar.
‘Lütfen dur saat sonsuzu gösteriyor’diyorum.
Kısılıp kalıyorum belirsiz bir zaman içinde .Hareketsiz,yorgun…Yüzümde gözyaşının sıcaklığını hissediyorum,bedenim soğuk.
Birde bakıyorum gerçek zamandayım.Yokluk ruhumda yara .’Artık yokluk istemiyorum’demek istiyorum.Diyemiyorum.Yine baştan tekrar…
Ta ki bir gün ruh bedende huzur bulana dek.