Yokluk ve Azrail Şiiri - Şair Forsa_34

Akşam sularının esmer yağmurlu gözlerinde,
Bir gün daha sensiz ölüyor
Her zamanki gibi ben yine yerimi aldım
Sensizliğin çığlıkları arasında
Seni aradıkça düşler boyunca
Ölümüne su alıyor sandallarım

Öylesine solgun bir nefes göğsümde
Çöpe atılmış bebekler kadar yakın
Hazreti azrailin emrine
Sen de son vermiyorsun
Azrail de sensizliğe
Gözlerin bebek-yüzlü prensesim
Bela oldu başıma

Damarlarımda adın çırpınıyor boş yere
Bu gün de yoksun
Yarında olamayacaksın
Her akşam ben yine buralı olacağım
Cebimde kırık-dökük hayattan küf kokuları
Dudaklarımda şarkılar gözleri yaşlı

Nafile isyanlarım gem-i azıya aldı yine
Beynimde sönüyor kudurmuş tekmeleri
Öldüremiyorum bu sen bağımlığımı
Ellerim başkaldırıyor
Ellerini arayıp da bulamadıkça
Nefesim kesilecek oluyor
Nefesine dokunma ihtimali doğamadıkça

Uydun olduğumdan beri serseriyim
Gözlerimde batmıyor güneşin
Unuttum gökyünün rengini-mengini
Her yer gözlerin gibi kahverengi
Saçların gibi bu baharım da sarı

Öldüm mü kaldım mı bilmiyorum
Nereye baksam yokum
Kendimden bir haber alamıyorum
Hadi gel be bitanem
Gözgöze bulalım kendimizi
Dudak-dudağa yıkayıp yalnızlığın cenazesini
Sarmaş-dolaş toprağa gömelim onu
Ki aşk bulsun
Kendi dilinde konuşmanın tadını