Yokluk Şiiri - Melek Aydın

Çınarın gövdesine yaslanmış

Seyrek dallarından sızan gün ışığı

Süzülüp bulutların beyaz örtüsünden

Yüzüne vurmuş…

Ey toprağı yediveren gülleriyle bezeyen

Göğü ağır kurşunla bir eden

Bir bakışıyla öldürüp

Bir dokunuşla dirilten…

Gönül sazıyla çalan o ezgiden

Üzerine yağan notaların sesini dinle..

Yokluk sarayının kapısında divane

Olmuş bir garip kulun nefesini duy!

Ayın karanlık yüzü düşmüş yüzüne

Yakamozdan yansıyan ışık

Bin bir renge boyamış oradaki çaresizliği

Aynada baktığım onun yüzü olmuş

Kendime giydirmişim gamdan hırkayı

Sözü yolumu açar

Sevda yüzünde açar

Kılavuzu onun ardında bıraktığı iz

Adım adım bastığı yerleri eğilip öper

Yokluğuna tapınırım.