Yokluk Şiiri - Esra Menekşe

Zaman sadece bir an, bir küçük nida yükseliyor sokaklardan
Sokaklar uyuyor kaldırımlar yorgun, bulutlar yine aynı siyahlıkta
Ağlıyor hanımeli, kahkahayla gülüyor kaktüs çiçeği
Kararmış korkaklıklar, cesaret köprü üstünde intihar peşinde
Ben mi yükleniyorum bu kadar görüntüyü yoksa hayat mı yüklüyor omzuma
Bilmiyorum…

Çizgileri daha da belirginleşmiş ufuk çizgisinin
Kaç gün daha batacak kim bilir o ince çizgide
Kaç yokluk yaşanacak varlıklar içinde
Kanlı kapılar örtüyor gülüşleri, masumane bakışlar siliniyor bir bir
Yazmayın demiştim oysa bu yüze hep bembeyaz kalsın
Belli ki kimse beni duymamış ya da duymuş da aldırmamış
Avuçlarım ızdırap kokuyor kirlenmiş sayfalarım
Tuttum ateşi yaktım karanlıklarımı, sayfalarımı
Kül oldu hepsi doldu ceplerime
Yokluk artık benim adım, ben YOKUM…
24.02.2009