Yokluk Şiiri - Gülçin Çakır

Kadin aglamaya basladi karanlik odasinda..
Sadece mum alevinin gormesine izin verdi gozlerini
Ve sadece tuslarina dokundugunu piyano duyabildi gozyaslarini...

Bir kadeh daha aldi lal sarabindan ve tekrar dokundu piyanosuna
Sanki yarinin saclariydi onlar...
Nazikca oksadi saclarinda If you go away sarkisini...

Gidersen gunesimi de alirsin diyordu sarki
Ve kadin coktan karanlikta kalmisti bile..
Hukmedemiyordu gozyaslarina,oysa sarki aglamiycam diyordu,
Kadin caldikca agliyordu...

Dayanilir mi bu yalnizliga,bu hasrete..
Ey siirlerin buyuk adami sen onca yil nasil dayanmistin yokluklara..
Nasil dayanmistin,hem memleket,hem sevgili hem evlat hasretine..

Artik kadin cildirircasina vuruyordu tuslara,
Sanki tum acisini cikariyordu terkedenden..
Kadin agliyordu,kadin kadinligini kaybediyordu...

Kalkti piyanosunun basindan
Elinde sarap kadehi,basi onde...
Ne hissettiginin farkinda degildi su an...

Kadin oluyordu.....

Kadinin gozleri kordu artik
Boslukta donup kaliyordu,yaslarla beraber...
Kalkti pencereyi acti artik yokluktan kurtulma zamaniydi..

Nazim kadar guclu olunur mu,dayanilir mi hasrete,
Kadin artik kurtulusun esigindeydi...
Daha da uzatti kafasini disari,bosluga bakti...

bakti,bakti,bakti...
Bir nefes,derin bir nefes daha..
Bir,iki uc,simdi tam zamani derken
Hissetti nefes almanin o muhtesem tadini icinde....

Durdu,basini goge kaldirdi ve kullandi o essiz cumlesini nazim in...
YASAMAK GUZEL SEY BE KARDESIM.......