Yokluk Şiiri - Mustafa Gönültaş

Kuruntu ince ince beynimi kemiriyor
Hışımla patlar volkan duyuruyor sesini
Bir damla şebnem düştü gönül taşım eriyor
Verir ecel aniden soğukça nefesini

Kısık sesli inilti ufuklardan ıraktır
Adım adım dibime başucuma yaklaştı
Gözyaşımın yanında okyanuslar kuraktır
Şeffaf olan damlaya kara leke bulaştı

Kelepçe vurdum artık kollarına hayatın
Gürültüler susuyor sessizlik şaha kalktı
Karanlık sardı beni beyazlara boyatın
Yokluk gözünü açıp hüzünle bana baktı

Gönülde ağır sancı beyinde isyan oldu
Her tarafta harbede felaketi körükler
Yağmalandı fikirler yürekler püryan oldu
Bu hiçlik benliğimi hep yokluğa sürükler

Battıkça yanıyorum rüzgar serinliğine
Dağıldı mürekkebim kağıt ve kalem düştü
Bu apansız gecenin meçhul derinliğine
Sararmış yaprak gibi kederle elem düştü