Yokluk Şiiri - Ersin Kadir Güneş

Tarih durdu.
Mekan silindi.
Hatıralar, hiç yaşanmadı.
Duygular söndü.
Düşünceler yok.
Yokluğunun bile farkında değil.
Bir oda var sadece.
Odada bir ip…
Sarkacın ucunda, biri sallanır.
Bir çocuk görse, salıncak sanır.
Sıranın, kendisine gelmesini bekler.
Dur evladım!
Acele etme.
Sen de yokluğa gideceksin.
Hiç yaşamamış gibi olmak için,
Yıllarca yaşayacaksın.
Senden; ne bir iz kalacak,
Ne hatıra…
Bir zamanlar yaşadım bile diyemeyeceksin.
Çünkü; ölüler konuşmaz.
Anlamsız bir sözcük gibidirler.
Anlamı, anlam verene bağlıdır.
En sonunda anlamlarda ölür.
Yaşayan herkes ölür.
Yokluğa gitmek için…
O zaman bu varlık neden? Diye sorma.
Doğmadan önce neredeydin?
Hatırlar mısın?
Öldükten sonra, nerede olacaksın?
Düşün
Var olduğunu bile hatırlamayacaksın.
Sonun yokluk olacak.
İnsanın içi almıyor.
Biliyorum
O halde neden yaşıyorum?
Ölmemek için sebep ne?
Hiçbir sebebe inanma,
Sebeplerde ölür.
En iyisi sen bana da inanma.
Yaşamak için dünya yeter mi sandın?
Bir başka dünya olmazsa, yaşayamazsın.