Yokluk Şiiri - Sadık Mustafa Karasoy

Bir kuru soğana muhtaç kalırken yoldaşım
Nasıl tok yatarım sıcacık evimde
Yakacak bulamazken soğuktan donar yoldaşım
Nasıl sıkıca giyinip gezeyim

Açlıktan soğuktan ölürken minicik bebek
Nasıl göz yumayım bu ölüme
Park ve bahçelerde kar üzerine yağarken uyumaya çalışır evsizler
Nasıl nefes alayım kocaman ama insanlığını yitirmiş yüreğimle

Her gün geçerken sıcacık tüter burnuma pişen ekmeğin kokusu
Nasıl yiyeyim ki yoldaşım çöplükten bulduğu ekmeği yerken
Sıcacık pişen dumanı üzerindeki çayı yudumlarken
Boğazımızdan geçermi orada aç susuz yatanlar varken

Her gün şükrederim Allah'ıma açlıkla terbiye etmesin diye
Her gün açar elimi dua ederim bir fazla yoldaşıma versin diye
Her gün göz yaşı dökerim artık bebekler açlıktan soğuktan ölmesin
Her gün yalvarırım Allah a sesimizi duy ya rabbim diye

Yokluk beladır başa
Hele birde varsa çocuk Anlamaz yoktan ister ondan bundan
Diyemez ki annesi babası açız çocuğum diye
Utana sıkıla isterler tezgahtardan bir parça verir misin çocuğun canı istedi diye

Sadık derde hiç bilmedim yokluk nedir
Tok yattım görmedim açlık nedir
Terbiyeli büyüdük hor görmedik fakir
Hep gönlümüz zengin di yıktık yok ettik fakirliği