Yokluğunun Şiiri Şiiri - İsmail Özabacı

bu kadar dokunmaz sanırdım yokluğun
oysa düğümlenince boğazıma bir acı, anladım
yokluğun başını öne eğmekmiş biraz,
yokluğun bir sabah uyandığında sabah buğusuymuş,
üşümekmiş yokluğun olur olmaz zamanda
yokluğun biraz yenilmek duygusuymuş,her savaşta
yokluğun daha başlamadan bitmekmiş, her başlangıçta
yokluğun elleri çamur olmuş bir çocuğun korkusuymuş,
her an ağlamaklı olmakmış yokluğun
ve her problemde akıntıya karşı kürek çeken
adam olmakmış yokluğun,
her zaman yokuş yukarı çıkmakmış,
her mevsim sonbaharmış yokluğun, hep sarı yapraklarmış
ve gözlerimde sensizliği ölesiye taşımakmış yokluğun,
nefes almamak gibi bir şeymiş yokluğun,
sanki boğazına düğümlenen bir lokmaymış,
oysa çiçek mi demeli bahar mı demeli adına,
sitem etmemeli mi hiç yaptıklarına,
çekip gitmelerine sessiz mi kalmalı
susmalı mı, boyun mu eğmeli
yokluğumun şirini yaz demiştin bir sözünde bana
yokluğun koca bir boşluk hayatımda