Yokluğunun Getirdiği Şiiri - Talat Akay

Ve ben şimdi,
Tüm duygularım; aydınlıktan yoksun
Olanca ağırlığı omuzlarımda, evrenin
Karamsar, bitkin, yorgun
Seni düşünüyorum…
Bu paslı çivi; yüreğime işleyen
Bu kahreden beni geceler boyu;
Yokluğun…
Gün günden öte, yıkılıp çökmedeyim.
Alışmak güç, yokluğuna,
Unutmak güç seni…
Belki daha iyi, en iyisi unutmak
Değil belki…
Bir küçücük aydınlık görüyorum uzakta…
Unutmanın bembeyaz umudu bu; mutluluklara giden
Tüm parlaklığını yitirmiş, mutluluklar güneş oysa…
Seni yaşamak mısra mısra; en güzel şiirlerde
Ve sevmek, sevmek, sevmek.
Olanca umutsuzluğumla…
Senin nefes aldığın bir dünyada, senden ayrı yaşamak
Ciğerlerime seni çekmek; her nefes alışımda
En acısı; senin yaşadığın yerde,
Yokluğunda…
Ve ben şimdi,
Kopmuş oldum senden iyice.
Hiç ayrılamam, hiç kopamam, dediğim bir zamanda.
Tüm yolların, ölüme götürdüğünü görür gibiyim beni
Bütün ayrılıklar ölüme götürmez insanı oysa
Ama ben bu sensizliği, yudum yudum içmektense ömrümce,
İşte böylece…