Yokluğunun Gecesi
Ey sevgili, Ben seni,
Kendime en uzak yerden sevdim…
İçimde bile barındıramadığım bir duyguydun,
O kadar sen sen sen
O kadar olmayan ben ben ben
Dönülmez akşamın ufkundayız.Vakit çok geç;
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
Devamını Oku
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
Kardeş, aramıza hoş geldiniz. Eskiden biz de öyle düşünürdük, ben de düşünürdüm mesela. Bu iyi bir şey... Hâlâ akli muhakemeniz var demektir. Ama ben artık eminim, şizofren falan değilim. O da gerçek. Şaka maka, hakikaten gerçek olduğuna eminim. Geçen yaz beni görür görmez, ben kalbimi tutmama rağmen, onun kalbi benim kalbimin yanına koştuğunu görünce onun kendi içimde büyüttüğüm şizofren bir hayal değil, gerçekten de o da beni seviyor diye bir kez daha emin olmuştum. İnsanların maddî telefonlarla konuşması da mana içeriyor. Mucizevi bir şekilde hava zerreleri kablosuz bir şekilde sesi, görüntüyü hu zikriyle taşıması da olağanüstü bir mucize ama gerçek olduğuna bütün insanlar şahit olmuş ve eminler. Bu acayip şeyler olan kalbimiz ve ruhumuz ne kadar gerçek ise sevgimiz de gerçek, o manevî yollar da gerçek. Fakat o manevî yollar yüksek manalar için verilmişken faniler fânî manalara sevk etmişler.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta