Yokluğunun Esareti Şiiri - Muhammed Okay

Yokluğunun bilmem kaçıncı yüzyılı
Tarih öncesinden bugüne uzayan.
Sensizliğin yine bilindik esareti içimde.
Ben içime,
İçim sana esir tüm zamanlarda ve zindanlarda.
Kapanır yokluğunun zindanında arka arkaya ışığa perde olan tüm kapılar,
Kararır yine güneş,
Dağılır gökyüzü çehremde.
Üşür kalabalıklar ve tüm yazlar yalnızlığımda.
Ve yıkanır gözlerim yağmurlarda.
Bakışlarımda uzayan bir yol kör pencereler ardında,
Ellerim kuru bir soğuklukta taş duvarlar dibinde.
Sanki zamansızlık birikmekte şehirde.
Sanki göçmen bir mevsim alıp götürmekte tüm baharlarımı.
Götürüp de Sibiryalara sürgün etmekte cenderedeki ruhumu.
Kim bilir kaçıncı sureti bu sensizliğimin?
Kim bilir kaçıncı sürgünlüğüm bu?
Kim bilir kaçıncı ölümüm bu yokluğunun idam sehpalarında.