YOKLUĞUNUN AYNASI
(Dara Bermaz Dosta...)
“Utanırdım yokluğumun aynası ayaklarımdan...!”
Demiş; dostun birisi… Efkârlanıverdim aniden…
Dedim; kim kurtulmuş kader denen prangalarından
Seven yılmaz, seven korkmaz gardaş hiçbir maniden.
Gönül isterse samanlık seyran, istemezse viran
Para, mal el kiridir… Şöhret, şan el gördülük sadece…
Gönülü fethedemez gardaş hiçbir zorba, hiçbir tiran
Ölen beden, ruh ölümsüz… İnsanlık suçudur işkence.
Yokluğunun aynası, Anka ile kaf’ı aştı duy
Kozan Kalesinde adın taşa kazılı
Ey vefasız gayrı yokum, varsa gönlün ona uy.
Bir daha şenlenmez bizle Mazılı.
Yaşamak cezası vermiş bana yar… Acıyla güldüm
Seven benim, kahrolan ben, yolun açık olsun yar…
Hatırlatmam yeminini sözünü, adına üzüldüm,
Yılgın Yağmur ölmedi ki… Nolur kırık gelmiş zar.
Dedeoğlu Aşiyan, 11.10.17 – 22.18 Y.Y.
Kayıt Tarihi : 11.10.2017 22:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yokluğunun aynası, Anka’yla kaf’ı aştı duy Ey vefasız gayrı yokum, varsa gönlün ona uy. Dedeoğlu Aşiyan, 11.10.17 – 22.18 Y.Y.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!